Italijanski arhitekta Antonino Kardiljo (Antonino Cardillo) nedavno je predstavio svoj najnoviji projekat porodične kuće. Boravište površine od 100 metara kvadratih je svakako skromno u poređenju sa rimskim vilama, ali se ono razlikuje od ostalih i po tome jer je inspirisalo dva dodatna umetnička dela u formi kratkog filma i pesme.
Pesma je prikazana dole (na engleskom je jeziku) i ona je delo samog arhitekte Antonina Kardiljoa, dok je film, takođe prikazan ispod ovog teksta, stvoren od strane Paskvale Marinoa, Valentine Beli i Đanandrea Karuza.
Ova privatna kuća je inspirisana sa prašinom i ka takva koristi rustične materijale radi dobijanja sirove i prirodne estetike. Sa svetlo sivim dekorom, dnevna soba se može pohvaliti plafonom od gipsa u zemljanim tonovima, dok su hodnici i prozori utonuli u pod „poput rezbarija“. U dirketnoj suprotnosti sa veoma teksturisanim plafonima, koji se uvijaju kroz dom, zidovi su glatiki i često prikrivaju skrivena vrata ili ormane.
Mnoga vrata su uska i visoka, dajući efekat uramljivanja hodnicima i prostorijama koje leže iza njih. Kardiljo kaže da je inspiraciju za lukove koji se ponavljaju u čitavom projektu dobio iz italijanskih slika iz 14. veka. Jedan od tih lukova vodi do bledo roze sobe koju karakteriše nameštaj koji je sam arhitekta dizajnirao.
House of Dust by Antonino Cardillo
Architecture is dust.
Dust that becomes form,
Dust transfigured by the mind.
Dust is memory so dust is also death.
Ancestral memory of death,
Dust refers to the beginnings.
That modernity that disowns sediment,
That shaves walls, that sanitises space;
That modernity that disowns dust,
Disowns even death.
Deprived of memory,
And so slave to a credible youth,
Ignoring its end, it repeats itself;
Without end.
In this house classical orders
And golden proportions celebrate dust:
Angels and choirs have abandoned Heaven,
And Heaven has adorned itself with earth.
